BEOGRAD, Prema procjenama Evropske komisije za 2014, stopa nezaposlenosti u Srbiji zabilježiće blagi rast sa 22,1 odsto, koliko je registrovano 2013, na 22,6 odsto. Taj trend biće praćen i usporavanjem privrednog rasta, koji će sa 2,5 odsto u 2013. pasti na 1,1 odsto, da bi u 2015. godini dostigao nivo od 1,9 odsto.
Prognozira se, takođe, da će se nezaposlenost stabilizovati na sadašnjem veoma visokom nivou, s obzirom na to da će eventualni pozitivni efekti zapošljavanja u privatnom sektoru biti poništeni gubitkom radnih mjesta izazvanog restrukturiranjem javnog sektora. Smanjenje broja stanovnika, nezaposlenost, nizak kreditni rejting samo su neki od problema sa kojima se suočava srpska privreda.
I učesnici naučnog skupa „Institucije tržišta rada kao činilac privredne krize u Srbiji“, koji je organizovala Akademija ekonomskih nauka, bavili su se problemom nezaposlenosti i urušavanja ljudskog kapitala.
Prema ocijeni prof. dr Mlađena Kovačevića, člana Akademije ekonomskih nauka, Srbija spada u red onih zemalja u kojima se više od pola vijeka ne ostvaruje ni prosta reprodukcija stanovništva. On u tom kontekstu navodi podatak da je u periodu od 2002. do 2011. godine broj umrlih nadmašio, za 31.000, broj rođenih. Prema podacima Republičkog zavoda za statistiku, taj trend nastavljen je i u 2011. godini, kada je broj umrlih za oko 32.600 bio veći nego broj rođenih, da bi u 2012. taj negativni bilans dostigao rekord od čak 35.143.
– Prema popisu iz 2011. godine, ukupan broj stanovnika iznosio je 7.176.800, što je za oko 511.000 manje nego 2002. I prosječna starost stanovnika povećana je sa, ionako visokih, 40,2 na 42,2 godine. Koliko je situacija alarmantna govori i podatak da je prosječna starost stanovništva viša samo u četiri evropske zemlje – u Njemačkoj iznosi 44,6 godina, u Italiji – 43,5, u Bugarskoj i Austriji – 42,5 godina, dok je u Grčkoj zabilježena gotovo ista prosječna starost stanovništva kao u Srbiji – kaže Kovačević i dodaje da je u prethodnih pet decenija udio mladih ljudi u ukupnoj populaciji prepolovljen, dok je udio starijih od 65 godina povećan za čak dva i po puta.
On ukazuje i na sve više penzionera čiji se broj u prethodnih 15 godina povećavao u prosjeku za 20.000 godišnje. Nasuprot tome, već desetak godina unazad prisutan je trend pada zaposlenih. S druge strane, dodatno obeshrabruju procjene da će se broj penzionera povećati za više od 200.000, s obzirom na to da će bejbi-bum generacije (rođeni između 1952. i 1956. godine), kojih sada u radnom odnosu ima više od 600.000, u narednih desetak godina biti penzionisano.
Uz konstataciju da je kvalitet uopšte, a posebno kvalitet stanovništva i ljudskog kapitala, teško kvantifikovati profesor Kovačević upozorava da dramatično smanjenje učešća mladih i povećanje starih lica u strukturi ukupnog stanovništva govori o padu kvaliteta, posmatranog sa stanovišta ukupnog radnog učinka.
– Pogoršanje starosne strukture stanovništva u Srbiji, samo po sebi, govori o padu kvaliteta ljudskog kapitala. Još veći problem je, međutim, što oko 50 odsto mladih nema posao, a više od 215.000, odnosno četvrtina nezaposlenih, mlađa je od 30 godina. Na evidenciji Nacionalne službe za zapošljavanje našlo se više od 16.800 lica sa višim obrazovanjem, dok oko 29.700 njih posjeduje fakultetsku diplomu. Na posao čeka više od 90 doktora nauka i 700 magistara. A koliko je opasno ostati u višegodišnjem statusu nezaposlenog o tome svjedoče brojna istraživanja koja ukazuju na niz ekonomskih i socijalnih posljedica, između ostalog i na pad produktivnosti. Utvrđeno je zapravo da mlad čovjek, koji dugo čeka na posao gubi dio stečenog znanja, stiče znatno manje, ili uopšte ne stiče, nova znanja, gubi samopouzdanje, pa i samopoštovanje, a neki od njih odaju se alkoholu, drogi i kriminalu – upozorava Kovačević.
I prema izvještaju Svjetskog ekonomskog foruma kvalitet ljudskog kapitala u Srbiji kontinuirano opada, a taj trend je naročito izražen poslije 2008. godine. Jedan od pokazatelja koji na to ukazuje jeste odliv mozgova u inostranstvo. Naime, prema Izvještaju za 2008/2009. u lošijoj situaciji od Srbije bile su samo tri, od ukupno 134, zemlje. Slična je situacija i u izvještajima objavljenim u naredne tri godine. U posljednjem izvještaju Svjetskog ekonomskog foruma, umjesto ranijeg pokazatelja „odliv mozgova“ koriste se dva pokazatelja: kapacitet zemlje za zadržavanje talenata – po tom kriterijumu Srbija je na 146 mjestu od ukupno 148 zemalja, i kapacitet zemlje za privlačenje talenata i tu je u nepovoljnijoj poziciji bila samo jedna zemlja.
Za profesora Kovačevića dileme nema – procesi depopulacije i urušavanja ljudskog kapitala u Srbiji biće nastavljeni. Zato je važno, smatra on, da se znatno smanji ogroman višak zaposlenih u državnim ustanovama, državnim i javnim preduzećima i u lokalnim samoupravama, čiji se broj kreće između 150.000 i 200.000. „Država će morati do kraja godine da riješi problem 164 preduzeća u restrukturiranju što će za posljedicu imati povećanje broja nezaposlenih za bar još nekoliko desetina hiljada. S druge strane, uprkos najavama vlade da će se stimulisati strane i domaće investicije, kao i zapošljavanja u realnom sektoru, postoji samo teorijska mogućnost da će ukupan broj novozaposlenih u 2014. i 2015. nadmašiti broj onih koji će ostati bez posla“, tvrdi Kovačević.
Ali, da na problem nezaposlenosti nije imuna ni Evropska unija o tome svjedoči podatak da više od 24 miliona ljudi, koji žive u državama članicama EU, u ovom trenutku nema posao. Prema podacima Evrostata, najteža situacija je u Grčkoj, gdje na posao čeka 28 odsto radno aktivne populacije i u Španiji, sa 25,8 odsto ljudi bez posla.
– Stopa nezaposlenosti dostigla je alarmantan nivo od 10,8 odsto. Ambicioznom Strategijom Evropa 2020. predviđeno je ostvarivanje stope zaposlenosti od 75 odsto, a to znači otvaranje oko 18 miliona radnih mjesta – kaže Vladimir Grečić, član Akademije ekonomskih nauka, koji je na ovom skupu govorio o ulozi tripartitnog socijalno dijaloga u prevazilaženju ekonomske krize.
Grečić tvrdi da se efekti krize manje osjećaju u zemljama u kojima funcioniše institut socijalnog dijaloga. On u tom kontekstu podsjeća da su dva, od tri radnika u EU pokriveni kolektivnim ugovorom, što je znatno bolji rezultat nego u Japanu gdje jedan od pet radnika može da računa na tu „privilegiju“. Da ne govorimo o SAD gdje tu vrstu zaštite uživa tek jedan od osam radnika. Danas
