PARIZ – Najposjećenije moderne ljetnje Olimpijske igre bile su one održane u Londonu 2012. godine. Tokom ove manifestacije glavni grad Velike Britanije posjetilo je više od osam miliona gostiju.
Četiri godine kasnije u Rio de Žaneiru posjeta se smanjila, dok su prošle, 32. Olimpijske igre održane sa godinu dana zakašnjenja u Tokiju, tokom pandemije i uz slabu posjetu.
Po svoj prilici, rekord neće biti oboren ni ovaj put u Parizu, prije svega zbog učestalih prijetnji Hamasa i djelimično nesnađenih organizatora. Neposredno pred svečano otvaranje ovogodišnjih igara, procijenjeno je da je ostalo više od 270.000 neprodatih ulaznica za praćenje sportskih nadmetanja u svim disciplinama.
Istorijski gledano, što se tiče direktnih prihoda zemlji organizatoru, Olimpijske igre u Los Anđelesu 1984. godine smatraju se jednim od najprofitabilnijih sportskih događaja, odnosno prekretnicom u njihovom organizovanju, medijskom praćenju i sponzorisanju.
One su donijele velike prihode zahvaljujući efikasnom menadžmentu troškova i unosnim sponzorskim ugovorima. Los Anđeles je tada uspio da ostvari čistu dobit od oko 680 miliona današnjih dolara, što je postavilo novi standard za komercijalni uspjeh Olimpijskih igara.
Uticaj na lokalnu ekonomiju, naravno, mnogo je veći, i od tada je rastao u nominalnim iznosima prilikom svakog sljedećeg organizovanja.
Troškovi od kojih boli glava
Najskuplje moderne ljetnje Olimpijske igre u smislu izgradnje infrastrukture i njihove organizacije bile su one u Pekingu 2008. godine. Procjenjuje se da su ukupni troškovi za organizaciju ovih igara iznosili između 40 i 44 milijarde dolara. Ovo uključuje izgradnju stadiona, sportskih objekata, infrastrukture za transport, kao i ostale pripreme za događaj.
Peking 2008 postavio je visoke standarde za spektakularne sportske objekte i organizaciju događaja, ali je istovremeno bio jedan od najskupljih događaja u istoriji Olimpijskih igara.
No, kada je reč o ukupnim troškovima kao gubitku koji ostavlja dugotrajne posljedice, neslavni lideri su Atina i Tokio.
Naime, Olimpijske igre u Atini 2004. godine koštale su oko devet milijardi dolara, ali veliki deo infrastrukture nije bio izgrađen na vrijeme, uz uzimanje nepovoljnih kredita, što se nekoliko godina kasnije – uz hipotekarni mjehur koji je okinuo sjvetsku finansijsku krizu – odrazilo na višegodišnje saniranje posljedica, socijalne nemire, nova zaduživanja za refinansiranje, šeme Evropske unije za spas posrnulih grčkih banaka, a analitičari smatraju da “repovi” ovih troškova do danas nisu razriješeni.
Tokio je, s druge strane, zvanično potrošio oko 25 milijardi dolara, ne računajući pritom ni na kakvu zaradu. Japanska ekonomija, doduše, mnogo je opremljenija da restrukturira ili u potpunosti pokrije tolike troškove u poređenju sa grčkom.
Iako je Pariz odabrao konzervativniji pristup – sa troškovima izgradnje, pripreme i organizacije ispod deset milijardi dolara, uz pomenuti strah od napada, pa i proteste jednog dijela francuskih građana, pitanje je da li će i ove godini biti dobiti.
Monetizacija olimpijada
Međunarodni olimpijski komitet (MOK) i zemlja domaćin unovčavaju igre na nekoliko načina. Prihod od emitovanja direktnih prenosa i snimaka takmičenja generisan prodajom ekskluzivnih medijskih prava za televiziju i digitalne platforme širom svijeta, najunosniji je finansijski aspekt prihoda – američki NBC platio je prava prenosa za period od 2021. do 2032. godine 7,75 milijardi dolara.
Kada su sponzorstva u pitanju, takozvani Program Olimpijskih partnera (TOP) uključuje multinacionalne korporacije koje obezbeđuju ekskluzivna globalna sponzorska prava na Olimpijske igre, kao što su Coca-Cola ili Airbnb u partnerstvu sa MOK-om na više olimpijada.
Pritom, zemlja domaćin može da pregovara o sponzorskim ugovorima sa lokalnim kompanijama, kao što je to recimo bio slučaj kada su Igre u Tokiju obezbijedile partnerstvo sa japanskim firmama, kao što su Asics, Japan Airlines ili Canon.
MOK i zemlja domaćin prikupljaju prihode od prodaje karata za olimpijske događaje, ali oni u konačnom zbiru spadaju u manje stavke sa strane zarade. Olimpijski brend, takođe, može biti licenciran za upotrebu u različitim proizvodima, uključujući majice, bedževe i kape, koji se prodaju kao suveniri.
Prihodi od domaćeg oglašavanja, licenciranja i prodaje ulaznica idu zemlji domaćinu, nadoknađujući logističke izazove održavanja događaja, dok se sva ostala zarada distribuira MOK-u.
Olimpijske igre su od ranih 1990-ih naovamo povećavale prihode sa 2,6 na 10,8 milijardi dolara, što je stopa rasta koja značajno nadmašuje inflaciju. Biznis.rs
