MINHEN, Za 30 evra u Njemačkoj se na primjer može kupiti jedan srednje veliki buket cvijeća ili namirnice za nekoliko dana, kompjutersku igricu, knjigu…
Ili toliko, prema studiji časopisa Finanztest, košta mjesečno samo jedan jedini kvadratni metar stana u najboljem delu Minhena. Za stan od stotinjak metara to znači najam od 3.000 evra mjesečno. Bez režija.
Ovo je ekstremni primer jer se radi o najskupljem gradu u Njemačkoj i dobrom položaju i opremi stana.
Ali prosečna cijena unajmljenog stana je poslednjih godina u Njemačkoj porasla do neslućenih visina. Prosječna cijena kvadratnog metra stana u Minhenu ali i ostalim atraktivnim većim gradovima poput Kelna, Hamburga, Diseldorfa, Štutgarta, Frankfurta ili Berlina se popela na više od 10 evra.
U Minhenu je prosjek 11,18 evra. I za one koji se odluče na kupovinu stana situacija nije mnogo drugačija: 3.500 evra po kvadratnom metru nije rijetkost, a cijene vrtoglavo rastu jer je i tražnja nezapamćena. Jagma za velikim gradovima je posljedica procesa reurbanizacije.
“Više od pola pripadnika jednog naraštaja u međuvremenu studira. A ne studira se na selu nego u većim gradovima. Jasno je da gradovi privlače mlade”, kaže Susane Hiokleg, profesorica za geografski urbanizam na Univerzitetu u Frankfurtu. Ko to može priuštiti, nakon studija i ostaje u gradu.
Do 2020. bi, prema procenama Saveznog instituta za gradnju i urbanizam (BBSR) godišnje trebalo biti izgrađeno 272.000 stanova kako bi se podmirile potrebe.
Prema podacima Njemačkog saveza stanara (DMB) u Nemačkoj trenutno nedostaje milion stanova. Ali 2016. je izgrađeno samo 53.000 stanova, mnogo manje od potrebe. Posebno je kritična situacija s tzv. socijalnim stanovima za one s manjim prihodima.
Prema podacima Pestel instituta iz Hanovera, u proteklih 10 godina je s tržišta nestalo preko 100.000 stanova sa socijalno pristupačnim cijenama.
Uzroke u ovom “nestanku” jeftinih stanova treba tražiti u velikim strukturnim promjenama na njemačkom tržištu poslednjih desetak godina.
Mnogi opšinski stambeni blokovi su prodati privatnim investitorima, koncernima često sa sedištem u inostranstvu.
“Ovi koncerni rade za svoje dioničare i zanima ih jedino dobit”, kaže Susane Heg.
Osim toga u vrijeme niskih kamata sve više građana kupovinu atraktivnog stana vidi kao neku vrstu penzijskog osiguranja. U “betonsko zlato” se više isplati investirati nego u nesigurne privatne penzione fondove.
Ovo ne mora biti namješten prizor: teško je preći čak i prvi “prag” i uopšte dobiti termin samo pogledati stan – nakon što ste stajali u dugom repu. To se redovno događa, čak i ako je stanarina već “paprena”.
Ova situacija najteže pogađa građane u “donjoj trećini građana po prihodima” kako to karakteriše Pestel Institut.
“Tek svaka peta osoba iz ovog segmenta ima izgleda doći do socijalnog stana”, stoji u jednoj studiji ovog instituta.
DMB upozorava na sve učestaliju pojavu nestanka siromašnijih slojeva društva iz nekih četvrti. Sve to nekako podsjeća na Francusku gdje su zloglasne “Banlieues” na rubovima gradova već odavno stvarnost.
“I u Frankfurtu imamo situaciju gdje određene grupe građana više ne mogu priuštiti život unutar ‘gradskih zidina’. I onda imamo situaciju s neredima i tučama mladih koji tako odgovaraju na nezadovoljstvo uslovima u kojima žive”, kaže Hegova.
Posljedice su mnogo šire. Građani koji plaćaju sve više stanarine, rjeđe putuju na odmor. I kulturne priredbe u središtima gradova sve češće posećuje samo jedan sloj publike.
Problem je već odavno zahvatio i srednji stalež.
“Gotovo svaki stanar koji dolazi na savjetovanje ima neki problem”, kaže Lukas Zibenkoten iz DMB-a.
Ali politika reaguje nevoljno kada je stanogradnja u pitanju. Doduše i demohrišćani i socijaldemokrati žele da podstiču stanogradnju.
No u predizbornoj kampanji ova problematika se gotovo i ne spominje.
“Potpuno nerazumljivo s obzirom na raspoloženje među građanima”, kaže Zibenkoten. Ekonomist.me
