Uprkos problemima s kojima se posljednje decenije suočava, Italija je od Drugog svjetskog rata doživjela veliku transformaciju iz pretežno poljoprivredne zemlje u jednu od industrijskih sila.
U godinama Drugog svjetskog rata, zahvaljujući američkoj pomoći u hrani i energentima te Maršalovom planu – finansijskoj pomoći zemljama Evrope, Italija je vrlo brzo obnovila osnovnu industriju, poput čeličana, te su uslijedile godine snažnog rasta.
Do 1964. godine, a posebno u periodu od 1958. do 1963., Italija je doživljavana kao “ekonomsko čudo” te su stope rasta industrije iznosile više od 8% godišnje. Zemlja se potpuno integrisala u evropske ekonomske tokove, a postali su vrlo aktivni i na istraživanju nafte na Srednjem istoku.
Na sjeveru zemlje niknule su brojne fabrike odjeće i obuće, bijele tehnike, namještaja, plastike, motora (Vespa), automobila ( jeftiniji Fiat, Alfa Romeo ili luksuzni Lamborghini, Maseratti…).
Italijanski proizvođači postali su poznati po svojoj kombinaciji elegantnog dizajna i relativno jeftine proizvodnje.
Izgrađena je velika saobraćajna infrastruktura. U manje od dvije decenija Italija je od pretežito poljoprivredne zemlje prerasla u dinamičnu industrijsku silu.
Nakon perioda snažnog rasta, tokom 60-ih i 70-ih godina dolaze problemi. Ekonomija usporava, dolazi do snažnog rasta inflacije jer su se rastući troškovi javnog sektora pokušali finansirati “printanjem” novca.
Dolazi do otpuštanja hiljade radnika u velikim kompanijama, zbog čega izbijaju štrajkovi. Snažno je porasla nezaposlenost i sve to potrajalo je do kraja 70-ih godina.
Tokom 80-ih Italija ponovno bilježi rast, ali dolazi do promjena u strukturi njihove ekonomije.
Na važnosti gube velike kompanije koje su se bavile masovnom proizvodnjom, a dolazi do procvata malih porodičnih, vrlo često izvozno orijentisanih kompanija.
Razvija se industrija visoke mode, pa Milano postaje jedan od “glavnih gradova” modne industrije.
No, ono što je bio – i ostao problem Italije je velika razlika između industrijski razvijenog sjevera zemlje i slabije razvijenog juga.
Italiju je teško pogodila posljednja globalna finansijska kriza. Od 2007. godine prošli su kroz recesiju koja je potrajala 13 kvartala i u kojoj je došlo do pada ekonomije za više od 9 odsto.
To je uticalo na njihove javne finansije pa Italija ima javni dug od 131,6 odsto BDP-a (podatak za 2017. godinu).
Posljednjih godina ekonomski rast iznosio je oko 1 odsto, prošle godine ubrzao je na 1,5 posto, no i dalje, za evropske uslove, imaju relativno visoku nezaposlenost od oko 11 odsto, a pogotovo je problematična nezaposlenost među mladima koja iznosi oko 37 odsto.
Snažan turizam, poljoprivreda i porodične industrijske kompanije
Italija je jedan od glavnih poljoprivrednih proizvođača u EU. Dominiraju u proizvodnji riže, voća, povrća i vina. Poljoprivredni sektor čini oko 2% italijanskog BDP-a.
Italijanska industrijska aktivnost prvenstveno je koncentrisana u sjevernom dijelu zemlje, u gradovima poput Torina, Milana i Venecije.
Velik dio italijanske industrije sastoji se od malih i srednjih porodičnih firmi, a preko 90 odsto italijanskih industrijskih kompnija ima manje od 100 zaposlenika.
Italija je najveći svjetski izvoznik luksuznih proizvoda. Industrijski sektor stvara oko četvrtinu BDP-a.
Turizam je jedan od najbrže rastućih i najprofitabilnijih sektora, s obzirom na to da je Italija i na globalnom nivou jedna od najposjećenijih turističkih destinacija, s više od 50 miliona turista godišnje. Index.hr
